Parijs en de finish

Vrijdag 28 Augustus, de laatste etappe van onze trip. S´ochtends om 06:00 ging de wekker. S´avonds hadden we met verschillende andere deelnemers al besloten om naar de eifeltoren te gaan. Daarvoor moesten we wel vroeg opstaan omdat alles weer ingepakt moest worden. Het ontbijt werden een paar Franse broodjes van de dag ervoor. Ook vandaag ging het serviceteam weer als eerste weg, wij snappen er niks meer van. Nadat alles weer ingepakt was konden we vertrekken. Bij de eerste pomp werden alle auto´s nog even afgetankt, zo zouden we later geen oponthoud meer hebben. Vandaag was toch wel heel spannend want we hadden geen idee wat on te wachten stond in Parijs en in Versailles. Dit weekend zou weer erg druk worden i.v.m. terugkomend vakantieverkeer. De rit naar Parijs liep soepeltjes, en eenmaal aangekomen op de Perphirique viel alles ook nog wel mee. Natuurlijk weer volop toeterende en zwaaiende Fransen maar daar hadden we even geen oog voor. Het was meer proberen om bij elkaar te blijven en dat lukte wel aardig. Toen we eenmaal aan de zuid/west kant waren reden alleen Ronald en Lena niet meer achter ons, zei wilden zoiezo ook nog even langs de oude citroenfabrieken (quai Andre Citroen) rijden waar 75 jaar geleden deze auto op de band stond. Wij reden via diverse kleine straatjes uiteindelijk zo naar de Avenue de la Motte Picquet waar we zouden verzamelen voor een foto. De eifeltoren was goed zichtbaar op de achtergrond maar wij stonden zelf nog in de schaduw. Geert en Dick liepen samen naar de metrostation Champs de Mars om Annoesjka, Mattijn en Timo weer op te halen. Zij waren s´ochtends om 05:00 al opgestaan om met de Thalys naar Parijs te komen. Tijdens hun wandeltocht zien ze Pat, Helmut, Jacob, Ronald, Lena en de Aussies al staan vlakbij de Eifeltoren en bellen ons op dat wij daar ook maar naartoe moeten komen. Gelukkig had ik de sleutels van de auto gekregen dus zo gezegd zo gedaan. Het was ondertussen al behoorlijk druk met toeristen maar we wisten de auto´s er ook netjes tussen te parkeren. Ronald die al jaren in de Frankrijk woont had aan oom agent gevraagd of we daar mochten parkeren en dat was geen enkel probleem. Voor deze auto´s werd gelukkig een uitzondering gemaakt. Helmut had net voordat wij er aankwamen al een uitbrander gegeven aan een toerist die zonder wat te vragen zomaar in zijn auto ging zitten. Het is een wonder dat er al iemand in ging zitten want het is wel een beetje een rijdende vuilniswagen, het ziet er niet uit. Helmut had speciaal voor deze trip nog een ruilmotor erin gehangen wat hij voor 250 Britse ponden had gekocht. Motorisch heeft de auto het prima gedaan, het kapotte uitlaatspruitstuk zorgde voor typisch geluid wat bij zo´n barrel hoort. Even later kwamen Annoesjka en de kids ons te gemoed gelopen, en we hebben ze een hartelijk welkom geheten. Nadat wij volop foto´s hadden gemaakt kwam er nog een derde groep tractions aan, het was de groep met de caravans. Snel werden er een paar afgekoppeld en ook deze werden netjes opgesteld. Omdat er niet meer tractions zouden komen hebben we maar gelijk een groepsfoto gemaakt. Daarna werden er een paar flessen champagne opengetrokken om ons succes te vieren. Het was ons kleine feestje en er werd volop gefeliciteerd. We hadden immers nog geen idee wat er in Versailles op ons stond te wachten maar we waren al vaker teleurgesteld deze reis. We besloten om met z´n allen via Place de la Concorde en de Champs Ellysees naar de Arc de Triomphe te rijden en daar maar een ereronde te maken. Het werd een groot succes, al vond de rest van het verkeer er waarschijnlijk maar weinig aan. Fransen hebben het altijd druk in het verkeer. Nadat we het verkeer bij Arc de Triomphe flink ontregeld hadden zijn we via de Perphirique weer naar Versailles gereden. Vlakbij het paleis bij Hotel de Ville zouden we weer allemaal verzamelen en onthaald worden. Op de parkeerplaats stonden al een paar Tractions maar ook heel veel andere auto´s. Die hadden wel een prent gekregen vanwege een verkeersverbod die dag. We kregen allemaal een zakje drop maar het grote onthaal bleef wel een beetje uit. Later stroomde er meer en meer traction binnen maar we misten er nog eentje. De traction van Wim en Marianne die de laatste 2 dagen met de kapotte versnellingsbak reden stonden kapot op de camping. Het complete lager was eruit geklapt en ze konden niet meer verder rijden. Gelukkig voor hun hadden ze de eindbestemming al gehaald en hebben ze de foto´s bij de Eifeltoren nog. Later zou voor hun vervangend vervoer geregeld worden. Ook missen we de auto van Broer en Zus van Edixhoven. We krijgen te horen dat Eric s´nachts nadat de lichten uit zijn gegaan buiten bij het hotel gevallen is en een flinke beenwond had. Hij is s´nachts nog geopereerd en moest en hele feest missen. Wat een vervelend einde van de rally voor deze twee equipes. Als even na drieen er ook nog een sleepauto verschijnt om de laatste paar auto´s die er niet horen te staan weg te halen gebeurd er ook nog een kleine botsing met de auto van Max. Tijdens het wegtakelen schuift de auto naar rechts tegen het achterspatbord van de traction. De schade viel gelukkig wel mee. Getuigen waren er genoeg dus er werd nog even snel een schadeformulier ingevuld. Even na half vier vertrokken we allemaal richting de camping om de tent nog één keer op te zetten. Iedereen zou daar verzamelen om nog één avondje met z´n allen te feesten. Er werden hapjes, drankjes en een paar barbeques neergezet. Ook kregen alle eigenaars van de auto´s nog een medaille vanwege het uitrijden van de rally. De bijrijders kregen niks ondanks dat we er toch 10000 km naast hebben gezeten... Ook werden er een drietal bekers uitgedeeld voor de auto met de minste pech (Bernard Prudhomme), het meest supporting team (dat werden de Australiers en terecht!) en de auto die het meeste gesleuteld heeft zonder ervaring of zonder het serviceteam en dat was Otto Greiner die 2x een diffstuk heeft moeten vervangen, en dat is een behoorlijk karwei. Het feestje ging nog even door en wij hebben daarna binnen in het resaturant nog even een pizzaatje gegeten. Later die avond toen het al stiller werd op de camping kwamen de Aussies nog even gezellig bij ons zitten. We wisten al een beetje van hun plannen om na deze trip nog twee weken door te reizen in Europa.Hun route gaat verder naar Zwitserland bij om een paar dagen bij Hans Berchtold thuis te verblijven en daarna door te reizen naar Monte Carlo en via Millau weer terug naar Engeland. Dat is nog een aardige weg te gaan en we hebben ze nog veel geluk toegewenst bij hun verdere reis. De andere ochtend was het vooral afscheid nemen van alle deelnemers en dan komt er van inpakken ook weinig terecht. Frits en Rolf waren voor 08:00 al vertrokken naar huis. Wij reden pas tegen 11:00 weg en hebben het nog even rustig aan gedaan. Nadat we nogmaals afscheid hadden genomen van de overgebleven deelnemers zijn we met de overgebleven drie auto´s uit onze groep terug gereden naar Nederland. We werden tegen 12:00 gebeld door mijn pa en die zei dat het al aardig opschoot, dat was helaas niet zo want de track and tracer lag bij Frits en Rolf in de auto en die waren al uren eerder vertrokken. Ik zei dat ik ze wel zou bellen als we in de buurt kwamen. Kort voor de splitsing naar Calais kwamen we ook Pat, Helmut and Jakob weer tegen. We hebben naar ze gezwaaid tot we ze niet meer konden zien... Nog ruim anderhalf uur later nadat we net geluncht hadden kwamen we de auto van Tonny en Eric van Edixhoven tegen en kregen we het hele verhaal te horen wat er de avond voor de finish gebeurd was. Gelukkig hebben we nog wel even afscheid van elkaar kunnen nemen. Hun gingen namelijk nog lunchen. De verdere rit naar huis liep erg voorspoedig. Onderweg werd voor de grens met Nederland nog even getankt. Daar spraken we ook gelijk af dat we mee zou rijden tot Leiderdorp om daar nog even met z´n allen wat te eten. Dat werd geen snel hamburgertje bij de Mac want het was er erg druk. Ans had ondertussen ook al een belletje gekregen dat ze thuis onthaald zouden worden door de andere kinderen, dus kon het geen uren meer duren. Na uitgebreid afscheid te hebben genomen met een dikke knuffel zijn ook wij richting Hazerswoude gereden. Dick woont gelijk om de hoek als je het dorp binnenkomt en we zagen gelijk al dat zijn balkon versierd was. Mijn huiskamer was ook netjes versierd en de vlag hing al uit. Op het Ambachtsplein werden we allebei feestelijk onthaald door familie en vrienden, toch wel erg leuk om weer thuis te zijn na dit avontuur.

We willen bij deze ook iedereen bedanken voor de leuke berichtjes die zijn achter gelaten in het gastenboek en we hopen dat jullie de reis goed hebben kunnen volgen ondanks dat het track and trace systeem een groot deel van de rally niet heeft gewerkt. Ook was het de laatste paar dagen onmogelijk om nog te posten omdat we geen internet meer hadden op de campings.

Het was een enorme ervaring om aan dit evenement mee te mogen doen en ook Dick bedankt dat ik met je mee mocht. Misschien word ik ook nog eens een Citroefiel!

Groeten Dick en Johan